Op zaterdag 25 juni vierden we met een prachtig feest dat de Leefgemeenschap al meer dan 10 jaar bestaat. Even lang geleden werd het hele gebouw opgeknapt en vernieuwd, ook de kerkruimte. Een feestje waard. Want we zijn heel dankbaar en blij met deze bijzondere plek, al haar bijzondere mensen en al die verschillende activiteiten (Kerkdiensten, Replay, Buurthulp Oost, koffie-inloop, Buurtbuik, rommelmarkt, inspiratieavonden, enzovoort)
Als ik aan het Elthetogebouw denk, aan de Leefgemeenschap en aan de kerk, dan word ik zelf heel vrolijk. Het is een prachtig markant gebouw. Een huis vol mooie mensen. Ik krijg het ook vaak terug van gasten en bezoekers: ‘Wat een fijne plek, wat een sfeervolle ruimte aan de Javastraat!’
Er is veel beweging in het gebouw. Mensen gaan in en uit. Het Elthetogebouw heeft iets van een duiventil. Allerlei vogels die in- en uitvliegen. Een bonte verzameling. Grote en kleine vogels, bonte en grijze, huismussen die kind aan huis zijn, vogels die even aanvliegen, vrije vogels, trekvogels, vreemde vogels, gewonde vogels, veelkleurige paradijsvogels… Allemaal vogels, die hier een plek vinden. Een plek waar je kunt zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken en bewonderen.
In een van de liederen van Israël (Psalm 84) wordt vol liefde gezongen over een huis waar vogels een thuis vinden en een nest bouwen voor hun jongen. Waar het goed toeven is. Waar je thuiskomt met je verhaal. Waar je welkom bent. Met je lach en met je traan. Met je sores en je zegen.
Zo’n huis is volgens mij dit gebouw voor veel mensen geweest, en dat is het nog steeds. Zeker voor de bewoners van de leefgemeenschap. Zijn wonen erboven. Ze hebben er hun nesten gebouwd en hun jongen grootgebracht. Al jaren woont boven de kerk een familie Den Uijl, op de bovenste verdieping bij de Brandsema’s huist een echte Mees. Bij de De Geldertjes fladdert nog een paar weken een Mereltje…
Velen vliegen dagelijks in en uit. Dit gebouw is jullie en ons thuis. Ontroerend vond ik het te lezen wat een ieder op de kaartjes bij de bloemen had geschreven, als antwoord op de vraag wat deze plek aan de Javastraat voor je betekende. Elders in het Bulletin vind je de verschillende antwoorden.
In de voorbereiding op de viering gaven een paar mensen al wat terug:
‘Dit is echt een thuis, een plek waar je samen kunt delen: rouw en trouw, verantwoordelijkheid en zorg, puzzelen en aarzelen, humor en eenzaamheid’, schreef iemand. ‘Een plek waar je herkend en erkend wordt […] Dat je zo betrokken bent bij elkaar, als buren, vrienden, geloofsgenoten en geloofszoekers, dat is toch wel heel bijzonder’, schreef een ander. ‘Ik ervaar hier Gods aanwezigheid en zegen, in het zoeken, de kwetsbaarheid en de eenvoud’, schreef weer een ander. ‘Hier ben ik kind aan huis’.
Natuurlijk, we zijn kwetsbare en feilbare mensen. Niet alles ging en gaat goed. Daar stonden we zaterdag ook bij stil, maar toch. We danken God voor deze plek. Voor alles wat dit huis (met alle vogels die er huizen) ons gegeven heeft!
‘Wat hou ik van uw huis’. Een van mijn lievelingsliederen. Psalm 84. Ik hou van Gods huis. Ik hou ook van dat gebouw aan de Javastraat. Waar de lofzang gaande wordt gehouden. Waar we samen God zoeken, kwijtraken soms en weer vinden. Waar we gekend zijn.
Ook met ons verdriet. Op het moment dat ik dit schrijf, ligt mijn moeder op sterven. Juist dan ervaar ik de troostende kracht van liederen, gebeden, woorden en rituelen die dragen en het houden, de kracht van een geloofsgemeenschap…
De zomervakantie staat op het punt te beginnen. Sommigen vliegen er even tussenuit. Anderen blijven achter. Of je nu gaat of blijft: ga met God!
We hopen elkaar weer te ontmoeten in het nieuwe seizoen!
