‘Soms denk ik dat we in een tijd leven waarin we best wel veel bezig zijn om gezien te worden. Maar ja, wie kijkt er dan nog...? Dus laten we moedig zijn. Laten we om ons heen kijken… Naar de vreemde, naar je familie, naar je geliefde. Stel je moeder eens een vraag waar ze nooit op zal antwoorden. Vraag dan nog even door…’
Ik moet de laatste maanden vaak aan deze woorden van zangeres Wende Sneijder denken. Ik hoorde ze op een videoregistratie van haar optreden deze zomer op Lowlands. Ze raakten mij.
Zoveel verschillende verhalen van mensen die gehoord en gezien willen worden. Uit de kibboetsen, uit Gaza, mensen die uit protest op de PVV stemmen, moslims die zich sinds 22 november nog minder thuis voelen in ons land, klimaatactivisten, populisten…
Zoveel stemmen klinken. Soms als hartenkreet, soms wanhopig, soms schreeuwerig. Ik merk dat mijn sympathie het meest ligt bij de slachtoffers: daar waar de klappen vallen. Dat zal vast iets over mij en mijn eigen verhaal zeggen, of ben ik gewoon gevormd door de Bijbelverhalen waarmee ik vertrouwd ben geraakt? Verhalen over een God die omziet naar hen die geen helper hebben, over een God van vreemdelingen, weduwen en wezen, een God die kijkt, ons ziet, onder ons komt in een kind in een kribbe. Een God die er is voor wie geen plek is in de herberg.
‘Voor iedereen is hier een plek’, zo zingt dezelfde Wende Sneijder samen met zangeres Froukje Veenstra in het mooie liedje ‘Troostzoekers’.
Ik moet bij dat liedje toch altijd even denken aan de Elthetokerk. Daar – onder het dak van Gods liefde – kom ik thuis, met mijn zegen en met mijn sores, met mijn boosheid om onrecht, mijn troost zoeken, mijn machteloosheid om alle ellende in de wereld, met al die verhalen die ik om mij heen hoor, met mijn eigen verhaal…
Ik weet me daar gezien. Want er is Iemand die kijkt. Iemand die al die verschillende verhalen kent. Iemand die ze plaatst in het licht van Gods Koninkrijk. Iemand die me uitdaagt om niet alleen gezien te worden, maar ook om zelf om mij heen te blijven kijken en zelf mensen te zien, om samen met elkaar te blijven bidden voor, te hopen op en te zoeken naar vrede en recht.
Wees hartelijk welkom bij de verschillende vieringen, muziekoptredens, maaltijden en activiteiten! Je vind ze elders in dit Bulletin. Voor iedereen is er een plek!
Ik wens jullie allen gezegende en hoopvolle advents- en kerstdagen toe!
Broedergroet,
Martijn van Laar
‘Troostzoekers’
Geluk is gevaarlijk,
voor zij die niet kunnen delen.
Voor wie wel glimlacht,
maar de snik onzichtbaar hoog in de keel heeft.
Wie alles verloor,
waar hij van hield.
Voor wie weerloos omgaat met de dingen.
Voor wie zichzelf
iedere avond het donker van zijn kop in jaagt.
Voor wie de hoop heeft opgegeven,
als een zieke kameraad.
Voor wie, en iedereen, is hier een plek.
Voor wie, en iedereen.
Voor wie van alles denkt, maar te weinig uitspreekt.
Voor wie moe is, maar niet in slaap komt en eeuwig ligt te woelen.
Voor zij die willen leunen onder de mensen als warme dekens.
Voor wie niet weet wie hij is, altijd onzeker.
Wij zijn de leegte, wij willen weten,
hoe ons te vullen.
Wij zijn de leegte, wij moeten weten,
hoe ons te vullen.
Voor wie, en iedereen, is hier een plek.
Voor wie, en iedereen.
Geluk is gevaarlijk,
voor de roekelozen,
voor wie verstrikt zit in zijn eigen ik,
voor wie de weerloosheid weg eet, koopt, slikt.
Wie zichzelf bezeert,
omdat een ander het niet doet.
Voor wie stemmen hoort,
maar zelden een lief woord.
Voor wie bang is,
om verlaten te worden,
maar zelf iedereen verlaat,
uit voorzorg.
Voor wie weet dat het hart op veel manieren breekt,
maar denkt dat het weer gemaakt kan worden,
weer gemaakt kan worden.
Voor wie, en iedereen, is hier een plek.
Voor wie, en iedereen, is hier een plek.
Voor wie, en iedereen.
(door Froukje Veenstra en Wende Sneijder
op basis van een gedicht van Marieke Lucas Rijneveld)
Reactie plaatsen
Reacties